Hep ßirlikTe...

beğenmene sevndm btnm=))

Burak:
Merhaba!
Dedi. Merve gülümsedi ve:
Hoş geldin.
Dedi. Burak Merve’yi öyle görünce şoka girdi. Merve ‘den gözlerini alamıyordu. Büşra:
İçeri gelsene Burak, kızlarla da tanış…
Dedi. Burak:
Geç kalmayalım da…
Merve:
Şey zaten Büşra’da bizle gelecek ya…
Burak:
Pardon unutmuşum…
Dedi. Bozulduğu her halinden belliydi. Büşra içinden ‘Şu işe bir el atalım bari…’
Dedi ve:
Ben bugün sizle gelemeyeceğim… Siz gidin…
Dedi. Merve şaşkın bir suratla:
Neden?
Büşra:
Çok önemli işlerim var akşam anlatırım… Hadi sen Burak’la git canım.
Dedi. Tuğçe:
Ya evet… Çok önemli bir işimiz var…
Merve:
Ne işi ya?
Büşra:
Of… işim var şimdi burada söyleyemem hadi siz gidin!
Merve:
Burak bekle çantamı falan alayım…
Burak:
Bekliyorum.
Dedi. Merve eşyalarını aldı ve beraber evden çıktılar. Onların gitmesiyle Büşra ve Tuğçe bir kahkaha attı. Hilal ise:
Ne oluyor ya?
Diye sordu. Onun hiçbir şeyden haberi yoktu ve çokta şaşkındı…
Tuğçe bir yandan gülüyordu bir yandan da anlatmaya başlamıştı…
Hilal hem çok şaşırmış hem de çok sevinmişti ve:
Ya biraz erken bir aşk gibi ama inşallah olur ya… Burak iyi biri gibi…
Büşra:
Burak çok iyi ya.
Tuğçe:
O zaman haftaya cumartesi bize geliyor kesin…
Büşra:
Herhalde.
Hilal:
Gelsin, gelsin.
Dedi. Onlarda hazırlandılar ve evden çıktılar.
Büşra tek başına durağa yürüyordu. Sonra dün yanlarına sinirle gelen çocukla karşılaştı. Çocuk yine aynı sinirli haliyle durakta bekliyordu. Büşra’nın ona baktığını fark etmemişti bile…
Binecekleri araba gelmişti. Büşra otobüse yöneldi. Çocuk çok hızlı ve sert adımlarla yürüyordu ve Büşra’ya çarptı. Büşra:
Oha!
Diye bağırdı. Çocuk:
Ya çekilsene be…
Dedi ve otobüse bindi. Büşra:
Geç sersem şey…
Dedi ve o da bindi.
Tuğçe ile Hilal de okula gelmişlerdi. Hilal:
Hayret Berk yok!
Dedi ve gülmeye başladı. Tuğçe:
Olmaması daha iyi Merve ile Büşra’ya onunla samimi olmayacağım dedim ya…
Hilal:
He… Doğru. Ama Büşra haklı genelde onun dediği çıkar…
Tuğçe:
Ne geneli ya… Kızın altıncı hissi maşallah pek kuvvetli…
Dedi ki… Berk gelmişti. Tuğçe’nin gözlerini kapadı. Hilal şok olmuş bir vaziyetteydi. Tuğçe:
Hilal kim bu?
Diye sordu. Berk Tuğçe’nin yanağına bir öpücük kondurdu ve:
Günaydın…
Dedi.
Tuğçe bu sefer baya kızmıştı. Berk’e tam tokat atacaktı ki Hilal onu çekip götürdü. Tuğçe söylenmeye başladı:
Özürlü bu ya… Daha dün konuştuk, kafasına darbe yemiş ki belleği silinmiş…
Berk:
Ya ben onu kötü bir amaçla yapmadım, gerçekten… Arkadaşçaydı… Bu sefer yanlış anlaşıldım…
Diye bağırdı. Tuğçe:
Sen adam olmaz bir çocuksun!
Dedi ve sinirle sınıfına çıktı. Hilal de kendi sınıfına girdi. Yaprak:
A… Hoş geldin canım.
Hilal:
Ay pek hoş değilim ama hoş bulduk…
Yaprak:
Ne oldu? Bir sorun mu var?
Diye sordu telaşla.
Hilal ona olanları anlattı. Yaprakta baya kızmıştı ve:
Salak o ya!
Dedi. Hilal:
Salak ne kelime ki! Süzme…
Yaprak:
Neyse canım ders bitiminde arkadaşına uğrarsın, sorarız durumunu… Takma kafanı.
Hilal:
Tamam…
Dedi. Ders hocaları gelmişti ve derse döndüler.
Tuğçe hışımla yukarı çıkmıştı. Berk de peşinden koşuyordu ve bir yandan da:
Tuğçe! Tuğçe! Bekler misin?
Tuğçe ona aldırmadı ve hemen oturdu Berk yanına gitti ve:
Ya gerçekten o amaçla yapmadım… Ben dün dersimi zaten almıştım… Lütfen bana kızma… Ne olur…
Diye yalvarmaya başladı. Tuğçe:...

cnmm süpero lmuş ellerine sağlık scs yaa

x)))

süper olmuş cnm vala harika yhaaa

ama bu berk adam olmıcak yhaa manyak mıdır nedirrr

ee kimin arkisi muck diimi büşomm

evt cnm =)

Tuğçe:
Ya sıkıldım artık!
Berk:
Ya çok özür dilerim… Gerçekten… Söz veriyorum… Eskisi gibi olmayacağım… Lütfen…
Dedi ve yalvaran bakışlar ile Berk’e baktı. Tuğçe içinden ‘Acaba ne desem… Of çokta masum biri gibi… Ama ya Büşra’lar haklı ise… Ay delireceğim… Of…’
Diye düşünüyordu. Sonra Berk’e döndü ve:
Sana son bir şans veriyorum ama seninle asla samimi olmayacağım, güvenim yok!
Berk:
Ya yeter ki küsme ben güvenini kazanacağım…
Dedi. İçinden ‘Of nerden tanıştım bu kızla… Diğerleri gibi değil… O kadar güzel ki… Neden diğerleri gibi sevgilim olmuyor?’ diye geçiriyordu. Tuğçe:
Artık seninle oturmayacağım… Sen mi gidersin ben mi gideyim?
Berk:
Tamam, ben giderim…
Dedi ve eşyalarını alıp, başka bir yere oturdu. İkisinin de aklını kemiren birçok soru vardı… Ve ders başladı…
Merve ile Burak okula diğerlerinden erken gelmişlerdi. Pek konuşmuyorlardı zaten…
Burak:
Erken geldik galiba?
Dedi. Merve:
Şey… Evet…
Dedi. Burak:
Neden bu kadar soğuksun?
Diye sordu, bu durumun onu üzdüğü çok belliydi. Merve:
Şey… Yo… Soğuk değilim ki… Sen öyle gibisin…
Burak:
Konuşmuyorsun ki… Sıcak davranayım…
Merve:
Bilmiyorum ki…
Burak:
Eskisi gibi olalım, böyle…
Merve:
Evet, böyle?
Burak:
Böyle… Hiç mutlu değilim…
Merve:
Ne gibi?
Burak:
Benim bildiğimi mi sanıyorsun?
Merve:
Neyi?
Burak:
Bu olanları… Sana da olmuyor mu?
Merve:
Ne oluyor ki…
Dedi. Aslında her şeyi o da biliyordu ama bir türlü dile dökemiyordu…
Burak:
Neyse… Boş ver demek ki olmuyor…
Dedi. Tam gidiyordu ki Merve kolunu tuttu ve:
Şey… Galiba sana olan bana da oluyor…
Burak:
Boş ver…
Dedi. Merve kolundan çekti ve:
Bu her neyse bilemiyorum ama… Şuan içimden tek geçen senin gitmemen…
Dedi. Kıpkırmızı kesilmişti yine… Burak olduğu yerde durdu ve gülümsedi. Tekrar eski yüz şeklini aldı ve Merve’nin yanına döndü.
Burak:
Benim içimden de senin isteklerini uygulamak geçiyor…
Dedi. İkisi de gülmeye başladı. Merve:
Eski halimize döndük değil mi?
Burak:
Evet…
Dedi. Beraber sınıflarına çıktılar… Sohbetlerine de devam ettiler.
Büşra okuluna gelmişti. Sinirle otobüsten iniyordu ki o çocuk ona tekrar çarptı ve:
İnsanların önünde durmaktan zevk mi alıyorsun? Çekilsene…
Dedi. Büşra:
Ya sen kendini ne sanıyorsun… Def ol…
Dedi ve arkasındaki çocuğa yol verdi. Çocuk aldırmadan indi. Büşra’da indi ve:
Allah’ım bela mı bu?
Diye iç geçirdi… Sınıfına girdi ve Sıla’nın yanına gidip, olanları anlattı.
O sıra da çocukta gelmişti. Sıla çocuğa sinirle baktı ve:
Her gün sinirli olup, bunu insanlar üstünde çıkarmayı ne zaman bırakacaksın?
Çocuk:
Efendim?
Dedi. Sıla:
Her gün bu sinirle gelip, insanları rahatsız etmeyi çok güzel başarıyorsun…
Dedi. Çocuk arkasını dönüp baktı ve:
Ben mi?
Diye sordu. Sonra Büşra’yı gördü ve:
O… Hayret bir yerde durupta insanları rahatsız etmiyorsun?
Büşra:
Ne? Ne diyorsun sen ya?
Dedi. Çok sinirlenmişti. Çocuk:
Her neyse… Sizle harcayacak vaktim yok…
Dedi ve bir kitap çıkarıp okumaya başladı… Sıla çocuğu dövmek istiyordu… Büşra ona engel oldu ve:
Bir salağı takmıyorsun herhalde?
Sıla:
Ama bu hak ediyor!
Büşra:
Boş ver canım…
Sıla:
Peki, zaten moralim de yok…
Büşra:
Ne oldu?
Sıla:
Sevgilimle kavga ettik!
Büşra:
A… neden?
Dedi. Sıla ona her şeyi anlatmıştı. Sonra ders hocaları geldi ve Büşraların sinir olduğu çocuğa bakıp:
Yine mi siz beyefendi?
Çocuk:
Evet, hocam!
Ahmet Bey (ders hocası):
Erdem, bu sene rahat durursun umarım!
Erdem:
Denerim…
Dedi. Büşra şok içerisindeydi. En hayran olduğu kişinin ismiydi… O çocuğun adı Erdem’di…
Sıla’ya:
Erdem mi?
Diye sordu. Sıla:
Öyleymiş!
Büşra:
İnanmıyorum…
Dedi. Sıla doğal karşıladı… Erdem ise:
Ne o beğenemediniz mi?
Büşra:
Ne?
Dedi. Erdem Sıla’ya döndü ve:
Arkadaşınız anlayamıyor galiba?
Dedi. Büşra yumruğunu sıktı ve:
Kapa çeneni!
Diye bağırdı. Ahmet Bey:
Erdem yine başlıyor musun?
Erdem:
Ben bir şey yapmıyorum…
Dedi ve derse döndü…
Büşra sinirden deliye dönmüştü… Sıla onu sakinleştirmeye çalışıyordu… Büşra kendine gelince:
Bu kendini ne sanıyor?
Sıla:
Sen ne demiştin? Boş ver…
Büşra:
Haklısın… Onunla uğraşarak ukalalığına kat ekleyemem!
Dedi. Erdem bu lafı duymuştu ve o da çok sinir olmuştu…
Üçü de derse döndü…

cnm çok guzel olmuş ya lerine sağlık bitname bnm

x)))

cnm biraz geç oldu kusura bakma

süper olmuş harikaa yha çok güsell ellerine sağlık yeni bölümmmmmmmmmmmmm

Büşra çok sinirliydi. Kafasını çevirdi ve Erdem’e sinirle baktı… Erdem de aynı şekilde ona bakıyordu… Aradan bir, iki dakika geçmişti ama hala öfkeyle birbirlerine bakıyorlardı. Sıla:
Sakin ol canım ya…
Dedi. Büşra sinirden cevap vermedi… Ama bu durum komiğine gitmişti. Erdem de aynı şeyi düşünüyordu. Birbirlerine baktılar ve bir kahkaha bastılar. Ahmet Bey:
Ne oluyor orada?
Diye sordu. Erdem de Büşra da aynı anda:
Aklıma bir şey geldi de…
Dediler. İkisi de anlamsız bir suratla birbirine bakıp gülmeye başladılar. Ahmet Bey:
Yine mi bir şey geldi…
Büşra ve Erdem:
Evet…
Dediler. Gülmemek için kendilerini tutuyorlardı. Sonra derse döndüler. Sıla da çok şaşırmıştı. Bir şey soramıyordu. İkisi tekrar birbirine baktılar ve içlerinden ‘Tesadüflere bak…’ diye geçirdiler…
Okul bitmişti… Burak Merve’ye:
Beraber gideceğiz değil mi?
Merve:
Hım… Bir düşüneyim…
Burak:
Neden?
Merve:
Deli, tabi ki de beraber gideceğiz… Ama önce Büşo’mu alacağız…
Burak:
Peki… Gidelim o zaman.
Merve:
Tamam…
Dedi ve eşyalarını aldı…
Beraber Büşra’nın okuluna gittiler…
Tuğçe Hilal’in yanına inmişti…
Hilal:
A… Geldin mi canım? Dur hazırlanayım hemen…
Tuğçe:
Bekliyorum canım…
Dedi. Berk peşinde değildi… Ne kadar şımarık biri bile olsa ilk defa yaşadığı ve ona pas vermeyen birine olan bu ilgisi aklını çok kurcalıyordu ve taviz vermekte istemiyordu. Tuğçe ise ‘Büşralar mı yoksa Berk mi doğru söylüyor acaba?’ diye düşünüyordu. Hilal yanına geldi ve beraber okuldan çıkıp, otobüse bindiler…
Büşra ile Erdem uyuşuk bir halde eşyalarını toparlayıp aşağıya inmişlerdi. Erdem durağa gitmişti. Büşra ise okulun kapısında Merveleri bekliyordu. Merve ile Burak da Büşra’nın yanına gelmişlerdi. Büşra:
Hoş geldiniz canım…
Dedi. Merve’yi öptü. Merve:
Hoş bulduk… Nasılsın bakalım?
Büşra:
İyi gibi… Evde anlatırım…
Burak:
İsterseniz ben gideyim…
Büşra:
Yok, seninle ilgili değil… Canım anlatmak istemiyor…
Merve Burak’ın kulağına:
Sinirini bozan bir şey olmuştur kesin… Boş ver sen…
Dedi. Burak kafasını salladı ve:
Hadi durağa gidelim… Siz de geç kalmayın…
Büşra:
Tamam…
Dedi. Merve’nin koluna girdi. Burak arkalarındaydı. Durağa gelmişlerdi. Erdem oradaydı. Büşra ile yine birbirlerine sinirle baktılar… Sonra ikisi de ‘Ne bu ya?’ dedi ve suratını çevirdi. Merve:
Kim o?
Büşra:
Aptalın teki!
Merve Burak’ın kulağına:
Ne olduysa kesin bu çocukla ilgili…
Dedi. Burak gülmeye başladı… Bir yandan da yüzünü saklıyordu…
Büşra:
Ne o? Neye gülüyorsun?
Burak:
Aklıma bir şey geldi de…
Dedi. Büşra da gülmeye başladı. Erdem ile sabah ki halleri gelmişti aklına… Merve:
Sen neye gülüyorsun?
Büşra Erdem’e baktı ve:
Aklıma bir şey geldi de…
Dedi. Sonra otobüsleri geldi. Burak Merve’ye yol verdi, sonra da Büşra’ya… Erdem bu sefer kabalık yapmamıştı ve onlardan sonra bindi. Büşra:
Hayret!
Dedi. Merve:
Efendim?
Dedi anlamsız bir şekilde bakıyordu… Erdem duymuştu ve:
Sanki garip bir şey diye ortalığa söyledi. Büşra:
Bazıları için garip bir davranış…
Dedi. Erdem sinir olmuş bir vaziyette:
Ne diyorsun sen ya? Dedi ve Büşra’nın kolunu tuttu.
Büşra:
Yine ne var?
Dedi. O sırada kolunu Erdem’den kurtarmıştı… Erdem:
Ya devamlı laf sokma artık!
Büşra:
Merve arkadaşa bir şey diyen oldu mu?
Dedi ve sinsice gülümsedi. Erdem:
Of…
Dedi ve yerine oturdu. Merve ve Burak hiçbir şey anlamıyordu… Birbirlerine ‘Burada ne oluyor? Bir fikrin var mı?’ der gibi bakıyorlardı.
Büşra ‘Biraz abarttım galiba…’
Diye geçirdi. İnmeleri gereken durağa gelmişlerdi. Dördü de indiler. Erdem hızlı adımlarla yoluna devam etti. Merve:
Neler oluyor anlatır mısın artık?
Büşra:
Ya boş ver…
Dedi ve apartmana doğru hızlı adımlarla ilerledi. Burak:
Kimdi o çocuk?
Diye sordu. Büşra o sırada binaya girmişti. Merve:
Bilmiyorum… Neyse ben de gideyim, sonra kızlar… Ay neyse…
Burak:
Sonra kızlar ne?
Merve:
Yok, bir şey… A… Hadi ben gideyim…
Dedi ve koşar gibi apartmana girdi… Burak arkasından gülümsedi ve evine doğru yürümeye başladı…..

büşom süeprsin beee =) ayy scs arika dewammm

merve=) demiş ki:

büşom süeprsin beee =) ayy scs harika dewammm

tmm cnm =)

aa hadi yeni bölümm isterizzz

Büşra hemen odasına girmişti. Sonra Hilal ile Tuğçe yanına geldi ve:
Ne oldu?
Diye sordu. Merve de gelmişti, odaya girdi ve:
Büşra anlat artık ne oldu?
Diye sordu. Büşra olanları anlattı. Kızlar Erdem’e çok kızmışlardı. Büşra’ya:
Boş ver takma canım sen…
Dediler. Büşra:
Tamam…
Dedi. Beraber yemek falan yiyip yattılar…
Haftanın son okul günüydü. Büşra erkenden kalkmıştı. Kızlar da o kahvaltı hazırlayınca ancak kalkabilmişlerdi. Büşra hala ‘Acaba çok mu abarttım ya? Keşke öyle demeseydim… Of…’ diye düşünüp, kendi kendine sorular soruyordu. Beraber kahvaltılarını ettiler, hazırlandılar ve evden çıktılar.
Tuğçe ve Hilal beraber ertesi gün yapacakları yemeklerden konuşuyorlardı… Ne de olsa yeni evlerine yeni bir arkadaşları gelecekti. Hilal baya heyecanlıydı. Ayrıca Yaprak’ın kardeşini de çok merak ediyordu. Okula varmışlardı. İkisi de sınıflarına girdiler…
Büşra, Merve ve Burak hiç denecek kadar az konuşuyorlardı. Burak Merve’ye sessizce:
Hala aynı konu mu?
Diye sordu. Merve:
Valla tam olarak bende bilmiyorum… Okulda anlatırım canım…
Dedi. Sonra:
Ay pardon… Şey yani… Hadi yürüyelim…
Dedi. İçinden ‘Of… Kötü bir pot kırdım… Ne yapacağım şimdi? Neyse ya…’ dedi ve kafasını çevirerek yürümeye devam etti. Burak ise ‘Ay aşığım ben ya…’ dedi ve gülümseyerek yoluna devam etti. Beraber otobüse bindiler. Büşra okuluna gelmişti ve:
Hadi görüşürüz…
Deyip indi. Erdem yoktu. Aklı baya karışıktı. İçinden ‘Bir özür lazım… Ama o da çok kıl ya…’ diye geçirdi ve sınıfına girdi. Sıla:
Hoş geldin canım… Nasılsın?
Dedi. Büşra onu duyamamıştı. Erdem’e bakınıyordu. Sıla:
Büşra? Orda mısın?
Büşra:
He… Şey… Ne oldu?
Sıla:
Nasılsın?
Büşra:
Şey… İyi…
Sıla:
Emin misin?
Büşra:
Tabi… Sen?
Sıla:
Sağ ol… Hadi gel otur…
Büşra:
Tamam…
Dedi ve oturdu. Sıla da diğer tanıdıklarından birinin yanına gitti. İçinden ‘Büşra yalnız takılsın biraz aklı başında bile değil galiba…’
Diye geçiriyordu. Derse girmişlerdi. Erdem hala yoktu. Büşra baya üzülmüştü. O sırada kapı çalındı. Erdem içeri girdi ve:
Kusura bakmayın hocam…
Deyip yürümeye başladı. Büşra’nın yanına geldi ve:
Geçebilir miyim?
Dedi. Büşra ona yol verdi ve Erdem de geçti. İkisi sırada tektiler. Sıla arkada başka bir arkadaşıyla oturmuştu. Erdem bu sefer sinirli falan değildi ama o kadar mutsuz gözüküyordu ki… Büşra bir an çok üzülmüştü. Erdem ağzını bile açmıyor… Başını sıraya yaslamış düşünüyordu.
Büşra ‘Küçük çocuklar gibi konuşup rezil olamam… Ama… Ne yapsam… He… Buldum…’
Dedi. Eline bir kâğıt aldı ve içine ‘Dün için özür dilerim…’ yazdı ve Erdem’e attı. Erdem kafasını sıradan kaldırdı ve kâğıdı gördü. Okudu ve bir şeyler yazıp o da yolladı. Büşra kağıdı açtı ‘Önemli değil… Boş ver…’ yazıyordu. Büşra baya şok olmuştu. O da ‘Haddim mi bilmiyorum ama neyin var?’ yazdı. Erdem ‘Boş ver ya beni…’ yazdı ve sırtını döndü. Büşra ‘Ders bitmez mi?’ diye içinden haykırıyordu. O sırada derste bitti hemen Erdem’in yanına gitti ve kolundan dürtüp:
Konuşalım mı?
Dedi. Erdem kalktı ve:
Ne oldu ki?
Dedi. Çok masum gözüküyordu… Büşra ‘Ya bu çocuk bu kadar tatlı mıydı?’ diye içinden geçirdi ve:
Ya ne oldu sana? Neden bu kadar üzgünsün? Ben devamlı benimle uğraşan kaba Erdem’e alışmıştım…
Dedi ve gülümsedi. Erdem de güldü ve:
Normal de öyle bir Erdem yok ki…
Büşra:
Nasıl bir Erdem var?
Erdem:
Normal bir şey…
Büşra:
Hım… Peki, bu Erdem olmasa olmaz mı?
Erdem gülerek:
Hangisi?
Büşra:
Mutsuz olan.
Erdem:
Mutlu olmaya neden bulamayan insanlar benim gibidir…
Büşra:
İstersen anlat ne olduğunu…
Erdem:
Başın ağrır boş ver…
Büşra:
Ağrısın ya…
Erdem:
Sen kaşınıyorsun bence benimle mi uğraşacaksın…
Büşra:
İzin verirsen…
Erdem:
Peki…
Büşra:
Evet, ne oldu?
Erdem:
Burada okumak istemiyorum… 2 senedir buradayım…
Büşra:
Hım… Başka?
Erdem:
Bunu söylemek istemiyorum…
Büşra:
Ya söyle… Yardım ederim… Lisede bana hep ‘Psikolog…’ derlerdi.
Erdem:
Aldatıldım .
Büşra:
Ne?
Erdem:
Öyle işte ya…
Dedi ve arkasını döndü. Bu durum onun gerçekten canını sıkıyordu ve bunu gururuna yediremiyordu. Büşra onun kolunu tuttu ve:
Ya senin bozulmana gerek yok ki… O senin değerini bilemeyen salağın yapması gereken…
Dedi ve Erdem’in yüzünü kaldırdı.
Erdem:
Ya ne de umurunda?
Büşra:
O zaman sen de umursama ya…
Erdem:
Of… Kolay mı sanıyorsun?
Büşra:
Peki, neden? Çok mu seviyorsun?
Erdem:
Ya ne sevgisi… Sevgi mi kaldı… İğreniyorum ondan…
Büşra:
E… O zaman?
Erdem:
Ya biz onunla arkadaştık… En zor günümde ona güvendim… Ailevi problemlerim vardı… Okul meselem vardı ve yanımda bir tek o vardı… Şimdi bir anda bunu kaldırmak kolay mı?
Büşra:
Haklısın… Ben yardım ederim sana… Aslında… İyi biriymişsin…
Erdem:
Sen de .
Dedi. Ders hocaları geldi ve derse döndüler…
Merve Burak’a olanları anlatmıştı, beraber eğlene, eğlene günlerini geçiriyorlardı… Burak ise bir yandan düşünüyordu. İçinden ‘Ya erken olabilir ama âşık oldum ben… Acaba söylesem mi? Yersiz mi olur? Ya hayır derse… Ya erken derse… Of…’ diye içinden geçirdi. ‘Of…’ lamasını sesli yapmıştı Merve:
Ne oldu?
Burak:
Ne?
Merve:
Ofladın ya…
Burak:
He… Yok, bir şey…
Merve:
Hım… Peki…
Dedi ve işine döndü.
Tuğçe gün boyu baya sıkılmıştı. Çünkü onunla uğraşan bir Berk yoktu. Berk yanına bile gelmemişti. Tuğçe gün boyu onun yokluğunu aramıştı ve sıkılıp durmuştu.
Hilal ve Yaprak ise ertesi günü konuşuyorlardı. Yaprak’ın kardeşi Tuna da gelecekti ve Yaprak kötü bir şey olmasından çok korkuyordu. Hilal ise olmayacağını düşünüyordu…

büşra'm harikasınn yeni bölüm istiyruummm

Akşam olmuştu, kızlar evdeydi. Erdem ile Büşra gün boyu konuşmuş, Büşra Erdem’e neler yapacağı konusunda yardım etmeye çalışmıştı ve Erdem gerçekten iyi biriydi. Yatağına yattığı andan itibaren geçirdiği günü düşünmüştü…
Burak Merve ile konuşup, konuşmaması konusunda baya kararsız kalmıştı, ne yapacağını bilmiyordu…
Merve hayaller kurup duruyordu…
Hilal ertesi günü ve merakla beklediği Tuna’nın kişiliğini düşünüyordu…
Tuğçe Berk’i düşünüyordu… ‘Kızlar mı haklı? Berk mi değişti?’ diye düşünüyordu…
Erdem aldatılmasının verdiği üzüntüden kurtulmuştu ve Büşra ile arkadaş olmasına çok seviniyordu…
Böylece hepsi uyuya kalmıştı.
Sabah olmuş, Hilal hemen kalkıp evi toparlamaya koyulmuştu. Büşra uyanmış Hilal’in telaşını izliyordu. Bir yandan da gülüp duruyordu. Hilal onu gördü ve:
Ya ne gülüyorsun? Güleceğine kahvaltıyı hazırlamama yardım et!
Büşra:
Ya Hiloş’um kendine gel… A… Bu ne telaş?
Hilal:
Ama onlar buraya daha ilk defa gelecek… Ve ben Tuna’yı tanımıyorum bile…
Büşra:
Tanıyor olsaydın ona âşık olduğunu düşünürdüm…
Hilal:
Of… İşin yok mu senin?
Büşra:
Sen varsın ya kuşum.
Hilal:
Ya… Rahat bırak beni… Daha toz alacağım…
Büşra onun yanına gitti, yanaklarından sıktı ve:
Oy… Benim kuşum titizde mi olurmuş…
Diye onu sevmeye başladı… O sırada Merve ve Tuğçe de uyanıp yanlarına geldi ve onlarda Hilal il uğraşmaya başladı…
Merve:
Hiloş’um hani bizim yemekler… Valla evde kalacaksın…
Hilal:
Ya gidin başımdan… Hıh…
Büşra:
İyi tamam, tamam… Sen temizliğe devam et biz de dışarı çıkalım… Markete gidelim değil mi kızlar?
Tuğçe:
Olur Büşo’m…
Merve:
Hadi hazırlanalım o zaman… Hilal bizi dövecek valla…
Hilal:
Geçin dalganızı siz… Sizin arkadaşlarınız gelince sorcam size ben…
Büşra:
Kaçalım biz en iyisi…
Tuğçe:
Hadi hazırlanalım ya…
Merve:
Ya tamam… Süslüm…
Tuğçe:
Ben süslü değilim…
Merve:
Öylesin…
Tuğçe:
De-ği-lim!
Merve:
Öylesin!
Diye tartışmaya başladılar… Büşra da onları çeke, çeke odaya götürdü. Beraber hazırlandılar ve evden çıktılar…
Evlerinin arka sokağındaki markete gidip, ihtiyaç duydukları temizlik malzemelerinden, kahvaltılıklardan, sebze, meyvelerden falan almaya başladılar…
Merve o sırada Büşra’nın otobüste atıştığı çocuğu gördü ve:
Büşo’m… Sana bir şey göstereceğim ama kızmak yok…
Büşra:
Ne oldu?
Merve:
Arkanı dön ve bak kim burada?
Büşra:
A… Erdem…
Dedi. Merve şaşkınlık içinden ona bakıyordu. Erdem ismini duyunca döndü ve Büşra’yı gördü. Sonra yanına gitti ve:
A… Nasılsın Büşra?
Büşra:
İyiyim… Ya sen?
Erdem:
Ben de…
Dedi… Birbirlerine bakıp güldüler… Sonra ikisi aynı anda:
Peki, burada ne arıyorsun?
Dediler ve yine gülmeye başladılar… Tuğçe merak içindeydi… Merve şok olmuştu ve olanları izliyordu…
Erdem:
Ben bu marketin çaprazındaki binada oturuyorum, ya sen?
Büşra:
Bende arkasında!
Erdem:
Komşu olduk…
Büşra:
Evet… Yalnız benim şimdi gitmem lazım… Kuşlarım beni bekliyor…
Erdem:
Kuş derken?
Büşra onu çevirdi ve kızları gösterdi.
Erdem:
Anladım… Sonra görüşürüz komşucuğum…
Büşra:
Tabi…
Dedi ve kızların yanına doğru yürüdü. Merve:
Sen onunla kavga etmemiş miydin?
Tuğçe:
O kim ki?
Merve ve Büşra:
Erdem…
Dediler. Tuğçe:
Şu haddini bilmez şey mi?
Merve:
Evet… Ama Büşra ile arkadaş gibiler…
Tuğçe:
Nasıl ya?
Büşra:
Ya durun bir… Anlatayım…
Dedi ve olanları anlattı…
İkisi de onayladı, alış verişlerini yaptılar ve marketten çıktılar…

büşom harikaa oolmuş yaa seviyore seviyore seni

bnde seni kuşum

ee hadi amaa yenibölüm istiyorumm

Eve gelmişlerdi. Hilal onlar gelene kadar temizliği bitirmiş ve yemek yapmaya geçmişti. Kızlar hemen onun yanına gittiler. Beraber kek, börek falan hazırladılar… Masayı kurdular ve kapı çaldı…
Hilal üzerini kontrol etti ve kapıyı açtı.
Yaprak:
Biz geldik…
Dedi ve gülümsedi. Tuna ve Hilal birbirlerine bakakaldılar… Tuna’nın yüzündeki sevimsiz tatlı bir gülümsemeye dönüşmüştü… Yaprak:
Hilal! Hilal! Hilal!
Diye seslendi. Hilal kendine geldi ve:
Hoş geldiniz…
Dedi. Yaprak ve Tuna içeri girdiler. Yaprak:
Kardeşim Tuna…
Dedi. Diğer kızlarda mutfaktan çıktılar ve:
Hoş geldiniz…
Dediler. Tuna:
Acayip hoş bulduk…
Dedi. Hilal gülmeye başladı. Yaprak:
Kardeşim biraz açık sözlüdür…
Dedi. Hilal:
Önemli değil hadi otursanıza…
Dedi. Yaprak ve Tuna içeri girip oturdular. Tuna hala Hilal’e bakıyordu…
İçinden ‘Allah’ım bu benim ablamın arkadaşımı… Ay… Âşık oluyorum galiba…’
Diye geçirdi. Yaprak:
Ya bugünü mahvetme olur mu?
Tuna:
Hiç şüphen olmasın…
Yaprak:
Umarım canım…
Tuna:
Ya bana öyle canım, cicim deme ben küçük müyüm?
Yaprak:
Peki…
Dedi. Hilal içeri girdi ve:
Aşsanız masaya geçelim mi?
Tuna:
Yemekler kimden?
Diye sordu. Hilal tam bizden diyecekti ki Merve:
Tabi ki Hilal’den… Hadi oturun…
Dedi. Yaprak oturdu. Tuna ayağa kalktı ve:
Yemeye değer…
Dedi. Gülümseyerek masaya oturdu. Hilal ve Tuna birbirlerine bakıp duruyorlardı. Büşra Tuğçe’nin kulağına:
Hey… Ne oldu bunlara? Hani tanışmıyorlardı?
Tuğçe:
Bilmiyorum ki canım…
Büşra:
Ya bu çocuk küçük Hilal’den… Delirdi mi bu?
Tuğçe:
Bir bilsem…
Dedi ve iç geçirerek yemeye devam etti. Tuna:
E… Hanginiz Hilal, hanginiz Merve falan?
Hilal:
Ben Hilal…
Tuna:
O kesin… Neyse…
Dedi Hilal gülerek:
Renkli gözlü olan Merve, esmer olan Büşra, şirinim Tuğçe…
Tuna:
Hım…
Hilal:
Ne oldu?
Tuna:
Bunu söylemeyeyim, baya yersiz olur…
Hilal:
Neyi?
Tuna:
Aklımdan geçen şeyi…
Dedi ve Hilal’e göz kırptı… Hilal şok içinde yemeye devam etti. Bu olanı fark etmeyen bir tek yaprak’tı… Merve:
E… Ne yapıyorsunuz bakalım, Tuna Bey?
Tuna:
Bey?
Hilal:
Ya lafın gelişi Bey dedi…
Tuna sessizce:
Yerim o lafın gelişini ben…
Dedi ve gülmeye başladı. Hilal:
Efendim?
Dedi. Tuna:
Hiç yok bir şey…
Merve:
E… Sorumun cevabı?
Tuna:
He… Soru… Şey… Ne sordun… Lafın gelişimiydi…
Merve:
Seni pek tanımıyoruz ya anlat diye söylemiştim, tabi sen o ara aramızda değildin…
Dedi ve kızlar gülmeye başladı. Tuna:
Okul falan, abloşum var o olmasa…
Dedi. Bu dediğine kendi de inanmıyordu ve gülüyordu. Yaprak şaşkınlık içinde:
Neyin olmasa?
Dedi. Diğerleri de anladı ve gülmemek için kendilerini tutmaya başladılar. Tuna:
Şey… Yani sen…
Yaprak:
Ben?
Tuna:
Ya… Sen
Dedi ve şirin, şirin gülümsedi. Yaprak:
Allah, Allah… Hangi dağda kurt öldü…
Dedi ve düşünmeye başladı. o an kafasına dank etti ve Tuna’nın kulağına:
Yoksa…
Dedi. Tuna:
Canım ablacığım, şimdi sırası değil…
Dedi, ablasının yanağına bir öpücük kondurdu. Yaprak:
Sonra konuşacağız küçük Bey…
Dedi. Yemeklerini yemişlerdi. Hilal:
Siz oturun ben buraları toparlayayım…
Dedi ve eline tabak alıp mutfağa geçti. Diğerleri de içeri geçtiler. Tuna da fırsat bulup aradan sıvıştı ve birkaç şey alıp mutfağa girdi. Hilal:
Ben toparlarım kızlar…
Dedi ve arkasını döndü. Tuna gülerek:
Kıza benzemem, kızlara hiç…
Dedi. Hilal:
Ya çok pardon… Kızlar kalktı sandım… Şey pardon…
Dedi. Tuna:
Önemli değil…
Dedi. Beraber masayı ve mutfağı toparladılar. Tuna:
Ablacığımın arkadaşından bir şey istemem yersiz mi olur?
Dedi ve muzipçe gülümsedi.
Hilal:
Ne gibi bir şey?
Diye sordu. Tuna:
Telefon numarası gibi?
Dedi ve masum bir şekilde gözlerini kırpıştırmaya başladı…
Tuna hem çocuk hem de olgun biri gibiydi… Çokta yakışıklıydı ve yeterince zekiydi…
Hilal:
Benim mi?
Diye sordu, anlamamış gibi bir hava büründü. Tuna:
Yani, bir zahmet…
Dedi. Hilal:
Peki…
Dedi, Tuna’nın telefonunu aldı ve numarasını yazdı. Tuna:
Teşekkür ederim…
Dedi ve içeri gitti.
Beraber film izlediler, abur-cubur yediler… Saat 22:00 gibi de Yapraklar gitti…
Kızlar hemen:
Hilal ne yapıyorsun sen?
Diye çıkıştılar…
Hilal:
Ne yapıyormuşum?
Dedi. Merve:
Ya o daha çocuk, delirdin mi?
Hilal:
Ya bir şey mi yaptım?
Tuğçe:
Ya biz saf mıyız?
Hilal:
Ya daha ilk defa tanışıyorum…
Büşra:
E… O zaman neden bütün gün bakışıp durdunuz?
Merve:
Geldiğinde 5 dakika gözünü ayıramadın?
Tuğçe:
Bir an sizi sevgili sandım ya?
Dedi. Hilal bir soluk aldı ve:
Ya sizden bir şey saklayacak değilim, çok hoşlandığım kesin ama bir şey olduğu yok, ne yapabilirim…
Büşra:
Saçmalık!
Dedi. Hilal:
Ya beni neden anlamıyorsunuz? Hoşlanamaz mıyım?
Tuğçe:
Ama o daha çocuk!
Hilal:
Ne çocuğu ya! Lise sona gidiyor… Benden bir yaş küçük… Belki de ay farkıdır!
Dedi ve sinirle odadan çıktı, yatağına yattı ve düşünmeye başladı. Tuğçe:
Sert mi çıktık ya?
Dedi. Büşra:
Galiba…
Dedi. Merve düşünceli bir şekilde:
Neyse yarın konuşuruz… Yatalım artık…
Dedi ve kızlar odaya girip yattılar.
Hilal yorganının altına girmiş, düşünüyordu. O sırada mesaj geldi. Tuna ‘İyi geceler… Ben Tuna…’ yazmıştı. Hilal gülümsedi ve ‘Sana da…’ yazdı. Tuna ‘Bu kadar mı?’ diye sordu. Hilal ‘Evet.’ Dedi. Tuna ‘Peki .’ Yazdı ve telefonunu kapadı. Hilal ‘Of… Ne yapacağım ben…’ diye düşünmeye başladı ve uyuya kaldı…

bitanemm harikaa bir bölüm
hilal aşıkk olduu..

hehe.. evet xD
ama hilal yok ortalıkta ya x(
yeni bölm yok kuşum yazamadım xS

olsun bitaneemm artık haftayaa =)
evet hilal den ses seda yook püff